„Kolor fioletu” Tory’ego Laneza to przejmująca eksploracja miłości, złamanego serca i wewnętrznego konfliktu osobowości playboya. Piosenka zagłębia się w złożoność romantycznego spotkania, które jest zarówno ekscytujące, jak i destrukcyjne. Teksty Lanez malują żywy obraz ulotnego związku, naznaczonego szybkim stylem życia i urokiem materializmu. Wzmianka o „Barbie” i „X w kropce” sugeruje powierzchowne połączenie, które być może opiera się bardziej na wizerunku i natychmiastowej satysfakcji niż na prawdziwym uczuciu. Przyznanie się bohatera do samotności, pomimo zainteresowania kobiety jego „zegarkiem”, „drop-topem” i „osobą”, wskazuje na powściągliwą naturę i niechęć do pełnego zaangażowania emocjonalnego.
Refren utworu „The Color Violet” oddaje istotę człowieka zranionego przez miłość. Metafora „rozpędzonego samochodu jadącego dziewięćdziesiąt w deszczu” symbolizuje lekkomyślne porzucenie, z jakim podchodził do związków, co prowadziło do nieuniknionego bólu. Powtarzający się wers „playboye, nie tańczymy, nie tańczymy, nie tańczymy” służy jako mantra dla oporu głównego bohatera wobec wrażliwości, która towarzyszy romansowi. Taniec jest tu metaforą emocjonalnego dawania i brania w związku, w którym bohaterka niechętnie uczestniczy z powodu przeszłych doświadczeń związanych ze złamanym sercem.
Salvatore Lany Del Rey
Styl muzyczny Laneza, często charakteryzujący się mieszanką R&B i hip-hopu, stanowi idealne tło dla introspektywnego tekstu piosenki. Gładkie, melodyjne rytmy zestawione z surowymi emocjami tekstów tworzą napięcie odzwierciedlające konflikt wewnątrz bohatera. „Kolor fioletu” to nie tylko opowieść o konkretnym spotkaniu; to szerszy komentarz na temat wyzwań związanych z utrzymaniem wizerunku playboya przy jednoczesnym pragnieniu prawdziwego kontaktu. Piosenka przemawia do każdego, kto kiedykolwiek zmagał się z pragnieniem miłości i strachem przed zbytnim zbliżeniem się, co czyni ją hymnem, który można utożsamić z strzeżonymi sercami.