„Pierwsza miłość / Późna wiosna” Mitskiego to przejmująca eksploracja wrażliwości emocjonalnej oraz złożoności miłości i niezależności. Tekst piosenki wyraża głębokie poczucie tęsknoty i sprzeczności, gdy artysta zmaga się z pragnieniem intymności i strachem przed jej konsekwencjami. Muzyka Mitski często porusza tematy tożsamości, emocji i ludzkich doświadczeń, a ta piosenka nie jest wyjątkiem, pokazując jej zdolność do wyrażania niuansów poczucia zagubienia i przytłoczenia.
Początkowe wersy utworu nadają melancholijny ton, „czarna dziura w oknie” sugeruje pustkę lub nieobecność, a „nocny wietrzyk” niosący „coś słodkiego, brzoskwinię” wprowadza poczucie tęsknoty i nieosiągalnego pragnienia. Szczególnie uderzające jest stwierdzenie „Dzikie kobiety nie cierpią na smutek”, ponieważ zestawia koncepcję swobodnej, nieokiełznanej kobiety z wrażliwością osoby, która „płacze jak wysokie dziecko”. Ten oksymoron oddaje wewnętrzny konflikt pomiędzy chęcią sprawiania wrażenia silnego a naturalną ludzką potrzebą wyrażania smutku.
Refren piosenki jest prośbą o dystans, a Mitski prosi, aby pozostawiono ją w spokoju, ponieważ czuje, że dusi ją intensywność emocji („Nie mogę oddychać”). Japońskie wyrażenie „mune ga hachikire-sōde” można przetłumaczyć jako „moje serce ma wrażenie, że zaraz pęknie”, co podkreśla fizyczny wpływ jej stanu emocjonalnego. Obrazy stojące na półce skalnej sugerują, że jesteś o krok od podjęcia decyzji zmieniającej życie, kierując się słowami ukochanej osoby. Powtarzająca się prośba: „Nie mów mi, żebym mógł się wczołgać z powrotem” ujawnia głęboko zakorzeniony strach przed bezbronnością i chęć wycofania się w bezpieczne miejsce, nawet jeśli oznacza to poświęcenie potencjału miłości i więzi.